บ่นพึมพำไสตล์คุณซัม ตอนที่ 1

ก่อนอื่นก็ต้องขอกราบสวัสดีคุณผู้อ่านเเละใครก็ช่างที่เผลอเข้ามาในบล็อกนี้

ผมไม่ทราบหรอกว่าที่เข้ามาเนี้ยจะเข้ามาจากทางไหน จะมาทางกูรูสุดเมพอย่าง Google หรือจะเป็น FACEBOOK สุดหรูหรา ที่ผมพยายามโปรโมตทุกวิธีทางให้คนเข้ามาชมบล็อกผมเเต่ดูเหมือนจะตรงตามเป้าหมาย[ตั้งเป้าว่ามีคนมาเยี่ยมวันละ 5 คน (ถึงบางวันจะไม่มีใครเข้ามาเลยก็ตามเเต่อย่างน้อยผมก็รู้สึกดีที่ยังมีคนมาเยี่ยม :D )] เเต่ก็น๊า บล็อกเพิ่งเปิดนี่หว่า ถ้าอยู่ดีๆเปิดปุ๊บView กระฉูดปั๊บคงไม่มีหรอก ว่าเเต่นี้ก็เป็นบทความตัวที่ 6 เเล้วเผลอเเว๊บเดียวเอง

(เรตติ้ง ยังดีใช้ได้!~)

ถามว่าทำไมผมถึงต้องมาเขียนเจ้า BLOG ทุกคืน (ทั้งๆที่ไม่ค่อยจะมีคนมาอ่านเลย)
ผมคงตอบหน้าถื่อไปว่า "คงเพราะผมมอฺง Blog เป็นเหมือน Diary บันทึกเรื่องราว เเต่มันต่างกันตรงที่ไดอารีเขียนไว้ให้ตัวเองอ่าน บล็อกมีไว้ให้คนอื่นอ่าน(อันที่จริงผมไม่สนหรอกว่ายอด View จะขึ้นเท่าไหร่เเต่เขียนเเล้วมันสนุกดี)ผมเนี้ยต้องคอยสอดส่องว่า คนอื่นชอบอ่านเรื่องอะไร ต้องเเก้ยังไง เเละทำยังไงถึงจะฮิตฮ็อตเหมือน Blog อื่นเขา" มันจึงทำให้การเขียนบล็อกเป็นอะไรที่ยากสำหรับคนที่ไม่เคยเขียนอะไรยาวๆให้คนอื่นอ่านอย่างผม เเต่เขียนBlog มันสนุกกว่าเขียน DIARY ทั้วไปตรงที่เราสามารถ"สร้างสรรค์บทความ" "เเปะรูปสวยๆได้อย่างลงตัว""อ่านง่ายเเละยังฝึกวิชาHTML + ทักษะการเขียนไปด้วย"(เเต่ข้อเสียคือมันต้องใช้อินเตอร์เน็ต เเละเปิดเขียนทันทีเเบบไดอารี่ไม่ได้ :( เเต่ผมไม่สนจุดนั้นหลอก) กล่าวกันว่า บล็อกนั้นไม่ใช่สื่อตัวอักษร แต่เป็น "สื่อที่มาจากใจ" ต่างหาก

อ่าห๊า ข้าน้อยบ่นเสร็จเเล้ว ขอบคุณผู้อ่านที่ยอมสละเวลามาอ่านเรื่องราวกิ๊กก๊อกเเละง๊องเเง๊งของผม

ขอบคุณจากใจครับผม ...
H - E - S - O - M - E